แม่ม่าย 3G (Mrs.Lily)

ตอนที่ 1

งานใหม่

 

          สวัสดีครับมิตรรักนักอ่านทุกท่าน ผม ‘วิท’ เจ้าเก่ากลับมาแล้วครับ

          เรื่องเล่าของผมยังไม่หมดครับ ผมเลยอดไม่ได้จะมาเล่าสู่ให้คุณๆ ได้มีอารมณ์ร่วมไปกับผมด้วย อย่างว่าละครับ ความเสี้ยนไม่เคยปรานีใคร มนุษย์บนโลกใบนี้จึงเพิ่มขึ้นๆ อย่างต่อเนื่อง พื้นที่ไหนความเจริญเข้าไม่ถึง ค่ำลงดับไฟนอนคุย ที่นั่นล่ะครับลูกดกนักแล

          ความเดิมตามท้องเรื่อง เริ่มจากแตงกวาอดีตเมียสุดที่รักของผม ที่เธอสร้างวีรกรรมหาญกล้าเกินหญิงใด ด้วยการสวิงกับผู้ชายแทบจะทั้งหมู่บ้าน ทั้งคนงานซ่อมท่อประปา ทั้งเพื่อนบ้าน รวมทั้งบรรดาเพื่อนๆ ของคนพวกนั้น ประเภทที่ว่าใครก็ได้ช่วยแหย่ให้เธอหายคัน เธอเอาทั้งนั้น นั่นแหละครับผมจึงต้องจบกับเธอแบบไม่สวย แต่แตงกวาน่ะสวยวันสวยคืนนะครับ

          เมื่อผมช้ำรักจากแตงกวา ผมก็แทบจะสาปส่งผู้หญิงไปเลยครับ กลัวว่าถ้าผมเผลอใจให้ความรักกับเธอคนใดคนหนึ่งไปอีกก็จะต้องเข้าสู่วังวนแห่งความเจ็บซ้ำๆ ย้ำๆ และมากสุดๆ แบบวันที่ผ่านมา เพราะความรักไม่ได้ให้แต่ความสุขสำหรับผมน่ะสิครับ แต่วันทุกข์สุดๆ นั่นผมก็ผ่านมาแล้ว

          เรียกได้ว่าคละเคล้ากันแบบสุขเศร้าเหงาเพราะรักพอกระเทิน แต่แล้วอาจเป็นความดีที่ผมเคยซื่อสัตย์กับแตงกวามาอย่างดี บุพเพอาละวาดจึงทำให้ผมได้เจอกับความสุขแบบคูณ 2 ก็ ‘คุณพิมกับน้องนุช’ ยังไงล่ะครับ

          จากคู่รักเลสเบี้ยน เธอทั้งคู่ก็เปลี่ยนมาเป็นเมียของผมทั้งสองคน สาวห้าวอย่างคุณพิมเจอของผมไปทีเดียว เปลี่ยนเป็นสาวหวานไปในบัดดล และคุณพิมเธอก็เป็นคนใจกว้าง เธอแบ่งปันดุ้นหวานแสนอร่อยของผมให้น้องนุชช่วยกิน

          ยังไม่หมดแค่นั้นครับ คุณพิมเธอยังเป็นหัวหน้าที่ดี เมื่อมีของอร่อยกิน เธอจึงต้องแบ่งปันให้กับลูกน้องด้วย ดังนั้นบรรดาสาวๆ ในแผนกของคุณพิมก็เลยได้กินดุ้นหวานของผมกันแทบทุกคน เรียกได้ว่าผมลืมแตงกวาไปแบบปลิดทิ้งเลยครับ

          คุณๆ คิดตามสิครับ ผมเป็นผู้ชายคนเดียวที่แก้ผ้าอยู่ในวงล้อมของผู้หญิงนับ 10 คนที่ดาหน้ากันเข้ามาให้ผมกลืนกินและมากลืนกินผม และผมก็ได้กระทุ้งถ้ำดอกไม้คับติ้วแทบทุกวันเมื่อมีโอกาส แล้วแตงกวาที่หลวมจนรถพ่วงเข้าไปกลับลำได้จะมีอะไรให้ผมต้องจดจำอีกล่ะครับ

          แต่ว่าไปข่าวล่าสุดนี่แตงกวาได้ดีมีผัวฝรั่งไปแล้วนะครับ แหม... ก็เธอชื่นชอบการสวิงเป็นที่สุด ถูกเข้าๆ ออกๆ แบบต้องกดบัตรคิวอย่างนั้น ผัวไทยคงไม่คณารูของแตงกวาอีกแล้วล่ะ ผมล่ะยินดีกับเธอจริงๆ

          แต่นี่ก็เกือบเดือนแล้วนะครับที่ผมไม่ได้เลียไล้น้ำหวานหยาดเยิ้มของสาวนางไหนเลย ไม่ใช่ไม่อยากนะครับ อยากจนต้องสำเร็จโทษตัวเองทุกวันอยู่แล้ว แต่มันไม่มีมาตกถึงท้องน่ะสิครับ ก็เจ้านายดันให้ผมมาช่วยฝึกงานให้เด็กๆ ที่ออฟฟิศใหม่ และที่นี่ไม่ได้อยู่ในโซนของสวยๆ งามๆ อย่างที่ผมเคยได้มองได้เห็นทุกวันซะด้วย ก็เด็กฝึกงานทั้งหมดดันเป็นตัวผู้

          อ่ะอ่ะ... อย่านะครับ อย่าคิดเชียวล่ะว่าผมจะเบี่ยงเบน ไม่ ไม่ ไม่... ผมอ่ะแมนทั้งแท่ง ไม่เชื่อหรอกครับที่ใครๆ ว่าไว้

          ‘ชายได้ชายถึงจะเป็นยอดชาย’ นั่นไม่ใช่ผมแน่ครับ

          ผมยังชอบช่องทางแนบแน่น เคล้าไปด้วยกลิ่นน้ำหวานหยาดเยิ้ม ชอบกลิ่นเหงื่อน้อยๆ ตามซอกคอของพวกเธอ ชอบเสียงครวญครางแว่วหวาน ชอบมองตอนที่พวกเธอทั้งหลายบิดเร้าร่างกายไปมา เมื่อถูกลิ้นร้อนๆ ของผมชอนชิมไปตามร่องตามหลืบน่ะสิครับ แต่ผมก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละครับ เพราะที่เห็นหน้าสลอนอยู่นี่ก็มีดุ้นแบบผมกันทุกคน

          “ว่าไง กร เอก ซัน ที่พี่อธิบายไปเข้าใจกันบ้างหรือเปล่า”

          ผมถามย้ำครับ เพราะเด็กฝึกงานที่มีจำนวน 10 คนนั้น เจ้า 3 ตัวนี้แทบจะไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่ผมอธิบายเลยครับ มัวแต่หัวเราะต่อกระซิกกันเหมือนมีลับลมคมนัย หรือไม่ก็มีบางเรื่องที่น่าสนใจไปกว่าความรู้ที่ผมถ่ายทอดให้

          ผมชักหงุดหงิดครับ เพราะถ้าเป็นแบบนี้จะมาอบรมทำไม ตัดโอกาสคนที่เขาสนใจใคร่รู้ซะมากกว่า และบริษัทควรจะได้คนที่ดีกว่านี้ด้วย

          “เอ่อ... เข้าใจครับพี่วิท”

          เจ้ากรครับเป็นคนตอบ ส่วนอีก 2 คนก้มหน้างุดทีเดียว ผมมองอย่างคาดโทษ กะว่าอบรมวันนี้เสร็จจะเรียกเจ้า 3 ตัวนี่มาสั่งสอนสักหน่อย เพราะอุตส่าห์เรียนจบและได้มาทำงานดีๆ ในขณะที่คนแถวนี้ส่วนใหญ่นั้นมีอาชีพทำไร่อ้อยกัน หากเด็กไม่คิดจะเรียนรู้งาน ไม่คิดจะรักษางานไว้ ผมก็คงจะให้ผ่านการอบรมไปไม่ได้แน่

          เมื่อจบการอบรมของวันนี้ ผมก็ทำตามที่คิดไว้ในทันที นั่นคือเรียกเจ้า 3 ตัวให้มาพบ แต่ละคนละครับ หน้าจ๋องกันมาเลย

          “นั่งสิ มีเรื่องต้องคุยกันยาว”

          เจ้า 3 ตัวมองหน้ากันครับ เหมือนจะส่งสัญญาณบางอย่างหากัน นั่นทำให้ผมหมดความอดทน

          “นี่ พี่บอกว่าให้เราทั้งสามคนนั่งลง ถ้าไม่นั่งฟังสิ่งที่พี่จะบอก พี่จะถือว่าเราทั้งสามไม่ผ่านการอบรมนะ”

          “โหย... พี่วิทครับ อย่าทำอย่างนั้นนะครับ แม่ด่าผมตายแน่ อุตส่าห์ได้งานดีๆ”

          “ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วทำไมไม่ตั้งใจล่ะกร ว่าไง เอก ซัน”

          เจ้ากรพูดอยู่คนเดียวครับ อีก 2 คนน่ะ หน้าซีดแบบรู้ชะตากรรมของตัวเอง นั่นทำให้ผมอดจะสงสารไม่ได้ ก็ผมน่ะเคยผ่านวัยหนุ่มมาเหมือนกัน

          “พี่เข้าใจพวกเรานะ แต่เราต้องเข้าใจพี่ด้วย พี่มาอบรมให้พวกเราก็เพราะต้องการให้พวกเราได้ความรู้จริงๆ จะได้เอาไปทำงานได้ ถ้าเราไม่รู้จริง แต่รู้แบบงูๆ ปลาๆ สุดท้ายเราก็ทำงานไม่ได้ หรือทำได้ก็ไม่ก้าวหน้า ผลน่ะจะตกกับเราเองนะ ไม่ใช่พี่”

          เจ้า 3 ตัวทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าผม สีหน้าน่ะ ผมอยากจะขำ เพราะแม้จะอายุ 20 กันแล้วแต่ดูยังไงก็ยังเด็กกันอยู่มากครับ เพิ่งเรียนจบกันมาหมาดๆ อย่างนี้ ไม่ต่างจากผมฝึกลิงน้อยให้ปีนต้นไม้เลยครับ แต่ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้นน่ะสิ เด็กพวกนี้ต้องก้าวไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ให้ได้

          “เป็นคนหนุ่มน่ะถึงจะซุกซนไปบ้างตามประสาวัยหนุ่มกำลังคะนอง แต่เวลาทำงานก็ต้องทำงานอย่างคนที่เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ต้องสลัดความเป็นเด็กออกจากตัวเองให้ได้ ต้องท่องไว้ว่าเราโตแล้ว เราต้องทำงานหาเลี้ยงพ่อแม่ พี่จะให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง ถ้ารอบหน้าไม่ตั้งใจฟังสิ่งที่พี่อบรมอีก พี่จะไม่ให้พวกเราผ่าน เพราะถือว่าเรายังไม่โตพอที่จะทำงานได้ เข้าใจมั้ย”

          “เข้าใจครับพี่”

          เจ้ากรอีกแล้วครับที่เป็นคนตอบ แต่ตาจ้องมองนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอด ส่วนเจ้าเอกกับเจ้าซันนั้นหน้าสลดแต่ลุกลี้ลุกลนเหมือนอยากจะออกไปจากที่นี่เร็วๆ ทั้ง 3 คน ต้องการจะไปที่อื่นครับ แต่ที่ไหนล่ะ

          “รีบกลับกันมั้ย”

          “รีบ! เอ่อ... ไม่รีบก็ได้ครับ”

          คราวนี้เป็นเจ้าเอกครับที่เป็นคนตอบ ก่อนจะรู้ตัวรีบกลับคำพูด นั่นทำให้ผมมุ่งมั่นที่ต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้า 3 ตัวนี้มีปัญหาอะไรกัน ทำไมเวลาอบรมก็คุยกระซิบกระซาบกันตลอด แถมอบรมเสร็จก็อยากจะออกไปจากที่นี่เร็วๆ

          “จะรีบไปไหนกัน”

          “ไปร้าน... เอ่อ... กลับบ้านครับ”

          “บ้านใคร”

          “บ้านเอก / บ้านกร / บ้านซัน”

          ทั้ง 3 คน ตอบมั่วไปหมดเลยครับ มันน่าไหมล่ะครับ หรือว่าจะติดยา

          “เอก กร ซัน พี่ถามพวกเราจริงๆ เราติดยากันหรือเปล่าเนี่ย”

          “เอ่อ... ทำไมพี่วิทถามพวกผมอย่างนั้นล่ะครับ หน้าตาอย่างพวกผมเหมือนคนติดยาเหรอครับ เห็นพวกผมอย่างนี้ มากสุดก็แค่ยาเส้นนะครับ ลองแค่สนุกๆ ไม่คิดจะสูบจริงสักครั้ง บุหรี่พวกผมก็ไม่เอานะครับ ใครสูบน่ะโคตรเชยเลย”

          “ไม่รู้สิ พี่ก็ต้องถามล่ะ จะได้แก้ปัญหาให้ตรงจุด เพราะพวกเราดูลุกลี้ลุกลนเกินเหตุไปหน่อย ตอนพี่อบรมก็คุยกันตลอด แทบไม่ได้ฟังพี่เลย พออบรมเสร็จพวกเราก็จะรีบกลับกันอีก มันผิดปกติ ถามจริง... จะรีบไปไหนกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่ได้นะ จะได้ช่วยกันแก้”

          “ช่วยกันแก้เหรอครับ”

          เอกทวนคำพูดผมครับ แต่สีหน้าเหมือนยิ้มๆ เยาะๆ แบบแปลกๆ นี่มันคิดว่าผมจะแก้อะไร ไม่ได้การล่ะครับ ถามไปถามมาแบบนี้ยังไงเจ้า 3 ตัวนี่ก็คงไม่บอก ผมคงต้องพาตัวเองไปเสี่ยงหน่อยล่ะครับ อย่างน้อยให้รู้แนวแก้ไขบ้าง ไม่อย่างนั้นผมคงต้องปรับให้เจ้าพวกนี้ตกอบรมจริงๆ

          “สรุปว่าจะไปไหนกัน”

          “เอ่อ... ไป... ไปร้านเกมน่ะครับ”

          “อ้อ... นี่สรุปจะไปเล่มเกมกัน เฮ้อ! นี่อย่าบอกพี่นะว่าที่ไม่สนใจฟังเลย ก็เพราะคุยกันเรื่องร้านเกม และที่รีบนี่ก็จะไปร้านเกมอีก”

          ผมถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ๆ เลยครับ เพราะสรุปเจ้า 3 ตัวนี่ติดเกม หมดกันอนาคตของชาติ ถูกเกมสิงสถิตจนไม่เป็นอันอบรม แล้วในอนาคตจะเป็นอันทำงานไหมล่ะเนี่ย

          “พี่วิทอยากไปด้วยมั้ยครับ”

          “ไอ้ซัน!”

          ซันครับที่เอ่ยชวนผม แต่เพื่อนซี้อีก 2 คน เรียกชื่อมันด้วยความไม่พอใจ แบบว่าจะชวนผมทำไม นั่นแหละครับ ผมตัดสินใจทันที

          “เออไปสิ นี่พี่อบรมพวกเราเสร็จพี่ก็เข้าห้องนอนอย่างเดียวเลยนะ ยังไม่รู้เลยว่าที่นี่มีที่เที่ยวอะไรบ้าง มองไปทางไหนก็มีแต่ป่าอ้อย ร้านค้าในตลาดก็เห็นมีอยู่นิดเดียว ไม่เห็นมีที่เที่ยวตรงไหนอีก ไปกับพวกเราก็ดีจะได้พาพี่ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

          ขนาดผมบอกแบบนั้นเจ้าเอก เจ้ากร ยังมองหน้ากันอย่างชั่งใจเลยครับ ส่วนเจ้าซันน่ะ ก็ถูกเพื่อนๆ มองอย่างคาดโทษน่ะสิครับ ที่บังอาจเอ่ยชวนผม แต่ผมไม่สนหรอก ชวนแล้วผมก็จะไป จะได้รู้ว่าเจ้าพวกนี้มีพฤติกรรมยังไงบ้าง จะไหวมั้ยหากจะอบรมให้ประจำศูนย์ที่อำเภอนี้ต่อ

          “ว่าแต่ไปร้านไหนล่ะ”

          ผมรุกต่อนั่นทำให้กรมองผมอย่างชั่งใจ ก่อนจะบอกชื่อร้านพร้อมย้ำคำพูดกับผมแปลกๆ ครับ ผมชักอยากรู้แล้วสิครับว่า ‘ร้านเจ๊ก้อย’ ที่เจ้า 3 ตัวนี้จะไปกันมีอะไรดี หรือจะมีสิ่งไม่ดีอะไรรอคอยอยู่ เพราะที่เจ้ากรพูดน่ะ

          ‘เจ๊ก้อยไม่ชอบคนพูดเยอะนะครับ’

          ผมขี่มอเตอร์ไซค์แบบผู้หญิงรุ่นเก่าโดยมีกรซ้อนท้ายมาด้วยครับ ส่วนเอกก็ขี่นำหน้าซ้อนเจ้าซันไปด้วย

          2 คนนั่นจับมอเตอร์ไซค์ได้ก็บิดไปไม่เห็นฝุ่นเลยครับ คงมีแต่ผมกับเจ้ากรเท่านั้นที่ขี่ต๊อกๆ แต๊กๆ ไปเรื่อยๆ ก็มอเตอร์ไซค์ที่ผมใช้น่ะทางหัวหน้าศูนย์ให้ผมยืมเพื่อใช้ไปซื้ออาหารมากินที่ห้องพัก จะเร่งความเร็วก็เกรงใจอายุมันน่ะครับ คงแก่กว่าแม่ผมอีก

          “สองคนนั่น ขี่ไม่รอเลย จะรีบไปไหนกันนักหนา”

          กรเงียบครับ มันไม่ตอบ ผมก็เลยต้องพูดไปเรื่องอื่นเพราะเส้นทางที่มันบอกให้ผมเลี้ยวเข้ามานี่ ไม่ใช่ทางไปตลาดครับ

          “บอกทางด้วยนะกร พี่ไม่เคยเข้ามาทางนี้นะ เคยไปแต่ตลาด”

          ผมออกจะแปลกใจครับ ที่ร้านเกมเจ๊ก้อยที่เจ้า 3 คนนี่จะไป ไม่ได้เลี้ยวไปทางตลาดแต่เป็นเลี้ยวเข้าสู่ทางหลวงชนบทซึ่งจะเข้าไปในหมู่บ้าน ทั้งๆ ที่กิจการร้านเกมน่าจะไปเปิดอยู่ในตลาดมากกว่า และยิ่งเลี้ยวไปตามเส้นทางที่เจ้ากรบอก ผมก็ยิ่งสงสัยครับว่าในนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าเกมแน่ เพราะทางที่เลี้ยวเข้ามาน่ะมีแต่ป่าอ้อยชัดๆ

          “ทำไมเขาถึงมาตั้งร้านเกมในป่าอ้อยล่ะกร ตั้งที่ตลาดน่าจะได้ลูกค้ามากกว่าอีก”

          “แหม... พี่วิทครับ ที่ไหนมีสัญญาณอินเตอร์เน็ตก็ตั้งร้านเกมได้ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ”

          “ก็ใช่อยู่ แต่อยู่ลึกขนาดนี้จะมีลูกค้าเหรอ”

          “อยู่ลึกๆ น่ะดีแล้วครับ เป็นส่วนตัวดี เดี๋ยวพี่วิทก็จะรู้ว่าดียังไง ดีมากเชียวล่ะครับ อีกอย่างกลางป่าอ้อยน่ะสัญญาณ 3G ชัดสุด”

          “อย่างนั้นเชียว”

          “เดี๋ยวพี่วิทก็รู้ แรงชัดจนต้องจัดเต็ม”

          ผมงงเล็กน้อยกับคำพูดของเจ้ากรครับ แต่ก็มาถึงจนได้ ‘ร้านเจ๊ก้อย’ ร้านเกมในตำนานที่ผมต้องจดจำไปอีกนาน

          รถมอเตอร์ไซค์หลายคันจอดอยู่หน้าบ้าน 2 ชั้น แบบครึ่งตึกครึ่งไม้ รวมทั้งมอเตอร์ไซค์ของเจ้าเอกด้วยครับ

          ร้านเกมเจ๊ก้อยก็ดูเป็นร้านเกมจริงๆ นั่นแหละครับ เพราะบ้าน 2 ชั้นนี้ ด้านบนน่าจะเป็นที่อยู่อาศัย แต่ด้านล่างต่อเพิ่มติดกระจกเพื่อทำเป็นบริเวณของร้านเกม และจากที่ผมมองคร่าวๆ คงมีประมาณ 20 เครื่องได้

          มีเด็กรุ่นหนุ่มนั่งประจำเครื่องกันอยู่หลายคนครับ แต่ที่ยังสงสัยก็คือ มาอยู่ซะลึกขนาดนี้ก็ยังจะมีคนตามมาเล่น และที่นี่สัญญาณ 3G แรงชัดอย่างที่เจ้ากรบอกจริงหรือเปล่า แต่จากจำนวนโต๊ะเกมก็น่าจะแรงจริงอยู่หรอก

          แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีครับ ผมคงต้องเดินสำรวจตรวจตราให้ครบทุกซอกทุกมุม และไม่ว่าจะเจออะไรก็คงต้องเข้าเมืองตาหลิ่วไปก่อนล่ะครับ เพราะเข้ามาลึกในไร่อ้อยแบบนี้ บอกตรงผมก็กลัวถูกฆ่าหมกไร่อ้อยเหมือนกันนะครับ เพราะสัญชาตญาณของผมร้องบอกว่าที่นี่ไม่ธรรมดา เพราะผมไม่เห็นเจ้าเอกกับเจ้าซันเลยครับ 2 คนนั่นไม่ได้อยู่ในร้าน แล้วอยู่ไหนล่ะ

          สายตาผมมองไปที่เจ้ากรแบบตั้งคำถาม และกรที่เดินเลี่ยงไปตามทางเดินเล็กๆ ขนาบข้างกับตัวบ้านก็ทำให้ผมเดินตาม

          จากตัวบ้านลัดเลาะมาสู่หลังบ้านซึ่งมีไม้ยืนต้นและผักสวนครัวอยู่หลายอย่างครับ แต่เจ้ากรก็ยังไม่หยุดเดิน และสุดสายตาของผมก็คือประตูไม้เล็กๆ ต่อไว้กับรั้วไม้แบบบ้านๆ ซึ่งจะเป็นทางออกไปด้านหลังของตัวบ้านครับ และถัดไปจากประตูก็คือป่าอ้อย นี่เจ้ากรจะพาผมไปไหนกันแน่

          “กร เราจะไปไหนกัน”

          “พี่วิทครับ ถ้าอยากรู้ก็ตามมานะครับ แต่ห้ามพูดห้ามถาม แต่ถ้าพี่ไม่อยากรู้ก็ไปรอผมที่ร้านเกมได้ครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะออกไป”

          “พี่จะไปด้วย เดินนำไปสิ”

          ผมเหมือนเล่นเกมวัดใจครับ นี่ผมกำลังจะเจอกับอะไร เด็กหนุ่มมั่วสุมกันเสพสารเสพติดเหรอ กัญชา ยาบ้า ยาอี หรืออะไรอีกล่ะที่ผมตามไม่ทัน แต่เพราะความอยากรู้ผมก็ต้องเข้าไปสิครับ